Een schaal oliebollen hoort op oudejaarsavond in Nederland op tafel te staan. Maar liefst 82 procent eet op 31 december deze lekkernij, zo blijkt uit het Nationale CBL Oliebollenonderzoek 2005.
40 procent van de Nederlanders bakt de oliebollen zelf, 10 procent koopt ze kant-en-klaar in de supermarkt en 50 procent haalt ze bij de kraam, een bakker of een andere speciaalzaak.

Restaurant Chez Antoinette in Deventer heeft sinds kerst zwart toiletpapier.
Het Deventer Portugees restaurant Chez Antoinette heeft een primeur: zwart toiletpapier, zo meldt de Stentor. Eigenaar Hans Legel: ‘De mensen zitten het toiletpapier aan de eettafel te bespreken.’
De Portugese handelaar José Manuel Pinheiro introduceerde het papier afgelopen zomer. Sindsdien is het al mateloos populair in Portugal, Spanje en Frankrijk, schrijft de Stentor. Via zijn Portugese wijnimporteur zorgde Legel ervoor dat hij een paar dozen met het luxe, geparfumeerde wc-papier in huis had.

De kans dat de consument dit jaar een smakelijke oliebol koopt is groter dan ooit, wijst de dertiende Nationale Oliebollentest van het AD uit.
Voor de vierde keer eindigt Richard Visser van de gebakskraam op de Rotterdamse Heemsraadssingel als nummer één in de Nationale Oliebollentest. De prestaties in gebakskramen en bakkerijen zijn beter dan voorgaande jaren, zo blijkt uit de test. ‘De verkopers hebben zich de aanhoudende kritiek van twaalf voorgaande oliebollentesten aangetrokken. De jury van het Centrum voor Smaakonderzoek gaf nu aan 26 van de 92 bezochte adressen een eindcijfer van 8 of hoger; 29 oliebollen konden de toets der kritiek niet doorstaan,’ aldus het AD.
De complete oliebollentest is te vinden op de AD-site.

2005 kunnen we swingend uitluiden met de tiende en laatste lounge cd van het hippe Amsterdamse restaurant Supperclub.
The End is het tiende en laatste deel in de reeks dubbel-cd’s die de Amsterdamse Supperclub de afgelopen vijf jaar heeft verzorgd. Met succes, want er gingen zo’n half miljoen exemplaren van over de toonbank.
De Supperclub was een van de eerste lounge van Amsterdam, met zijn witte lounge Salle Neige (waar je liggend kan eten) en de Bar Rouge. De laatste cd volgt die indeling. Salle Neige bevat tracks met loungemuziek, terwijl de andere je dwingt om op te staan en te gaan swingen.
Het hoesje ziet er somber uit: de letter ‘S’ met daar om heen een rouwrand. Lounge lijkt daarmee definitief het loodje te heben gelegd. Maar wat zal er voor in de plaats komen?

Het tv-programma Kassa vroeg vijf professionals om te bepalen welke van tien bubbelwijnen ofwel champagnes de allerlekkerste is. Dat blijkt de Cremant de Bourgogne van C1000 te zijn.
De namaak-champagne van C1000 laat qua smaak alle ‘echte’ champagnes achter zich en is ook nog eens een van de goedkoopste uit de test, aldus de wijn-professionals. Kosten: 7,49 euro.
Op twee staat Albert Heijn met de champagne Nicolas Feuillatte. ‘Kwaliteit met een prettige toegankelijke smaak,’ aldus de professionals. En op drie staat Veuve Durand van de Aldi. Deze is ‘fijn in de mond. Een wijn die staat.’
Als laatste drie eindigden de duurste champagnes uit de test: Moet & Chandon van Albert Heijn (30 euro, tiende plaats), Piper-Heidsieck van Super de Boer (24.99 euro; negende plaats) en Merceir van Albert Heijn (24.99; achtste plaats).
Alle wijnen gingen ook naar het laboratorium, waar ze werden beoordeeld op onder meer hun chemische samenstelling, versheid, zuurgraad en het suikergehalte. Daaruit bleek dat de Moet & Chandon volgens het laboratorium chemisch correct is, al vermoedde men dat de wijn al geruime tijd op fles zit. Dat geldt ook voor die van de HEMA (18.95 euro, zevende plaats). Volgens het lab is deze champagne al een jaar oud. Dit kan grote invloed hebben op de smaak, zeggen de kenners.
Tot slot nog de resterende toptien wijnen: op vier staat de Gancard (19.99 euro) van Gall & Gall, op vijf de champagne De Montpervier van Jumbo en op zes de niet-champagne: Cava Gran Espanoso van Jumbo. Deze namaak-champagne van 4.89 euro geeft volgens het testteam de vier gerenommeerde champagnemerken het nakijken.

In NRC Handelsblad van afgelopen zaterdag stond een artikel van vinoloog Cees van Casteren onder de titel ‘Een wereld vol alternatieven voor champagne’. Van Casteren proefde verschillende merken en selecteerde er tien die allemaal betaalbaar zijn en net zo lekker als echte champagne. Zijn nummer één was dezelfde als die van het proefteam van Kassa: de Charmelieu Crémant de Bourgogne Blanc de Noirs van C1000.

Verschillende natuurvoedingswinkels hebben sinds kort hun aanbod uitgebreid met ‘soja-kaviar’.
ZESTZ spotte dit luxeproduct bij Gimsel in Rotterdam. In een brief schrijft de biowinkel dat ze onlangs in contact is gekomen met Robert Khachyen, een Armeense arts die in de Verenigde Staten werkt. Khachyen is het brein achter de ‘soja-kaviar’. Met de opbrengst ervan wil hij medisch wetenschappelijk onderzoek financieren naar diagnostisch methoden voor ernstige ziektes.
De kaviaar lijkt qua uiterlijk, consistentie en smaak veel op de ‘echte’, al zullen de kenners het verschil merken. ZESTZ zag kleine zwarte ‘eitjes,’ die ziltig en zout blijken te smaken. Ze zijn gemaakt van water, soja-olie, soja-eiwit (niet genetisch gemanipuleerd), natuurlijke gom, zeezout en natuurlijk aroma uit zeewier.
Er zijn drie soorten verkrijgbaar, vernoemd naar de drie bekendste kaviaarsoorten: ‘Beluga’ (grijskleurig, zacht zilt en grote korrel), ‘Osetra (zwartkleurig, kleine korrel, iets nootachtig) en ‘Sevruga’ (grijskleurig, iets kleinere korrel dan die van ‘Belgua’).
De kaviaar op natuurlijke basis biedt voordelen ten opzichte de echte, aldus de natuurvoedingswinkel. Zo is de soja-versie cholesterolvrij, terwijl de echte zeer veel cholesterol bevat (niet goed voor hart en bloedvaten). Bovendien is het een mileuvriendelijk alternatief; dit in tegenstelling tot de echte, waarbij door de grote vraag de steurstand ernstig wordt bedreigd.
Van de prijs worden we vrolijk: 24,95 voor een potje van 125 gram. Dat is best nog aan de prijs, maar in vergelijking met de echte aanzienlijk goedkoper.

‘You can eat your bling’. The Philadelphia Inquirer signaleert als foodtrend het eetbare goud en zilver.
Nee, een trouwring kan je niet eten. Het eetbare goud en zilver is verkrijgbaar in bijvoorbeeld heel fijngemalen vorm en als heel dunne blaadjes (bladgoud). Het zilver is zogezegd ‘puur’, het goud is 23 karaats. De eetbare bling wordt vooral ter garnering gebruikt, bijvoorbeeld op taarten, cocktails en zelfs een saffraan rissotto.
Het versterkt het ultieme luxegevoel. Je proeft namelijk niets van het goud of zilver – en je komt er geen gram van aan. Eenmaal in het lichaam verlaat het edele metaal het via de natuurlijke weg.
Celebrity chef Jeffrey Jake, van de Lodge in Pebble Beach, heeft voor de jetset menu’s samengesteld waarin goud en zilver zeeoor, foie-gras en truffels sieren. ‘Diners expect more wow now than ever,’ aldus Jake. Ook Libation, een nieuwe hippe bar in New York, doet mee met de trend. Zij serveert ‘The Ultimate Libation’, met rum, Grand Marnier likeur, Veuve Clicquot champagne, passievruchtensap en… poedergoud.
Jeffrey Jake verwacht dat het edele metaal zijn weg naar meer gerechten zal vinden. Wellicht wordt het het rozemarijntakje van het nieuwe millennium, voorspelt Jake.

Britse consumenten kunnen dit jaar voor het eerst genieten van rode spruiten tijdens kerstmis.
De Britse spruitenteler Roger Welberry uit Kirton Holme heeft volgens het Agrarisch Dagblad dit jaar met succes de eerste rode spruiten om commerciële schaal in Engeland geteeld. Dit meldt Zibb. De rode spruit smaakt hetzelfde als zijn groene broertje, maar heeft een licht notenaroma.

Victoriana Nursery Gardens in Groot-Brittannië verkoopt het zaad om zelf rode spruiten te telen.

Op het etiket van biologische voeding prijkt straks óf een Europees logo óf de tekst ‘EU-biologisch’.
Op deze manier moeten we biologische producten makkelijker herkennen. Het logo bestaat uit een graankorrel in een cirkel van twaalf sterretjes. Fabrikanten die het niet willen gebruiken, moeten de tekst ‘EU-biologisch’ vermelden, in één van de twintig talen van de Europese Unie.
Brussel wil het logo op 1 januari 2009 invoeren. Naast dit Europese keurmerk mogen producenten andere keurmerken of logo’s afbeelden. Denk bijvoorbeeld aan het Nederlandse EKO-keurmerk voor producten die zonder chemische bestrijdingsmiddelen of kunstmest zijn geteeld.
Brussel wil strikte eisen stellen aan het Europese keurmerk. Zo moet een product ten minste 95 procent biologisch zijn. Het mag hooguit 0,9 procent genetisch aangepast materiaal bevatten en alleen door toevallige ‘besmetting’. Ook wil de Europese Commissie dat de controles op de biologische werkwijze in de hele EU even streng worden.
Biologische voeding hoeft niet altijd een Europese oorsprong te hebben. Invoer uit andere werelddelen is toegestaan. Deze producten moeten wel al vanaf 1 januari 2007 het logo of de tekst vermelden.

Op Eerste Kerstdag eten we dit jaar meer buiten de deur. Ten opzichte van vorig jaar stijgt het restaurantbezoek van 4 naar 7 procent in 2005. Dit blijkt uit het jaarlijkse onderzoek van Centraal Bureau Levensmiddelenhandel.
Uit het CBL Kerstonderzoek 2005 blijkt onder meer dat de Nederlandse consument meer zal besteden tijdens de feestdagen. Zo stijgt het restaurantbezoek ten opzichte van vorig jaar van 4 naar 7 procent. Vijftig procent van de huishoudens geeft aan minder op de prijs te letten bij de inkopen voor de diners.
Meer dan de helft van de ondervraagde mensen weet nog niet wat ze zullen serveren bij het kerstdiner. Gezelligheid van kokkerellen aan tafel met steengrill, fondue of gourmetten doet het goed. Eerste Kerstdag is een stukje vlees, tweede Kerstdag is wild favoriet bij de consumenten die wel al hun keuze hebben gemaakt.